”Πρόεδρος της Μονής Λαζαριστών, την τριετία 2014-2017 & εδραίωση του Φεστιβάλ σαν Θεσμός”

Από πολύ μικρή ηλικία, η συμμετοχή μου στα τοπικά κοινωνικά, πολιτιστικά δρώμενα, έθιμα και παραδόσεις του Σοχού και της ευρύτερης περιοχής της υπαίθρου της Θεσσαλονίκης, είναι συνεχής και αδιάλειπτη. Ο αθλητισμός είναι κομμάτι της ζωής μου και της οικογένειάς μου. Παρακολουθώ όλες τις αθλητικές δραστηριότητες στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Ακόμη και σήμερα, που οι υποχρεώσεις μου είναι σημαντικά επιφορτισμένες, όσο μπορώ δίνω το παρών σε αγώνες, παρότι θα ήθελα να είμαι πιο συχνά στις κερκίδες της αγαπημένης μου ομάδας, του «Εθνικού Σοχού», όπου υπήρξα αθλητής και επί σειρά ετών Γενικός Γραμματέας του Μορφωτικού Γυμναστικού Συλλόγου (Μ.Γ.Σ.) και των Ακαδημιών Ποδοσφαίρου. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιππασία. Δεν κάνω όσο συχνά θα ήθελα, παρότι έχω δικά μου άλογα και είμαι σε διαρκή επαφή με τον Ιππικό Φυσιολατρικό Όμιλο Σοχού «Ο Φίλιππος», δεδομένου ότι αποτελώ ιδρυτικό του μέλος. Όπως άλλωστε είμαι πολύ κοντά στο αγαπημένο άθλημα των αρχαίων Ελλήνων, της πάλης και κυρίως της παραδοσιακής, στηρίζοντας τον Παλαιστικό Σύλλογο Σοχού «Οι Δώδεκα Απόστολοι», όπου αθλούνται τα παιδιά μου και εγώ ο ίδιος όταν βρίσκω χρόνο για προπόνηση.

Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και συμβάλλει στη βελτίωση του ανθρώπου και της κοινωνίας μας. Και θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ, στο γεγονός ότι ήμουν μέλος της εθελοντικής ομάδας του Σοχού, με την οποία συμμετείχαμε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων «ΑΘΗΝΑ 2004» και παρουσιάσαμε το αρχέγονο πολιτιστικό δρώμενο των «Κουδουνοφόρων». Ένα δρώμενο που χαρακτηρίζει την ιστορία του τόπου μου, το οποίο πρόσφατα προκρίθηκε μέσω της υποψηφιότητάς του διεκδικώντας την εγγραφή του στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομίας της UNESCO. Η ενεργή συμμετοχή μου δεν περιορίζεται μόνο στο δημόσιο χαρακτήρα αυτού του εθίμου και της κληρονομιάς του τόπου μου, αλλά περικλείει χαρακτηριστικά οικογενειακής παράδοσης και κληρονομιάς.

Είμαι υπερήφανος για τη συλλογή παλιών κουδουνιών που έχει στην κατοχή της εδώ και πολλά χρόνια η οικογένειά μου. Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να μετρήσω το αριθμό των κουδουνιών, επειδή συνεχίζουμε να εμπλουτίζουμε αυτή τη συλλογή. Έχουμε αρκετές «ντουζίνες» όπως λένε όσοι ξέρουν από κουδούνια. Η θέση των κουδουνιών σε σειρά αποτελεί ιεροτελεστία. Ξεχωρίζουμε το καλό κουδούνι, αυτό που βγάζει τον καθαρό, αυθεντικό ήχο. Ρυθμίζουμε τις «ντουζίνες» όπως κουρδίζει ο τεχνίτης ένα πιάνο. Με μια «ντουζίνα» ένας μουσικός μπορεί να παίξει με τις νότες. Να συνθέσει κανονικά. Για μένα και για κάθε έναν Σοχινό, η συλλογή κουδουνιών είναι πολύτιμη. Πολύτιμα είναι όλα τα κουδούνια, διότι καθένα από αυτά έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Είναι αντικείμενα πολιτιστικής κληρονομιάς και λαογραφίας. Κάποια είναι αντικείμενα οικογενειακής κληρονομιάς. Για παράδειγμα κάποια τα έχω από τον παππού μου και για εμένα έχουν μοναδική αξία. Είναι άνω των 150 ετών και τα φορούσαν την παλιά εποχή στα ζώα που πήγαιναν μπροστά, στα «γκεσέμια». Είναι αντικείμενα συνυφασμένα με την καθημερινότητα του τόπου μου διαχρονικά, με τα επαγγέλματά μας, με τα ήθη και τα έθιμά μας. Γι’ αυτό και την περίοδο του καρναβαλιού τα φοράμε, ντύνουμε με αυτά μικρούς και μεγάλους, γυρνάμε στους δρόμους, στα μαγαζιά, για να μην σβήσει η παράδοση.

Εκπροσωπώντας, τέλος την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας στην Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Μονή Λαζαριστών», θα ήθελα αναφερθώ στη σημαντική ευθύνη ανάληψης της Προεδρίας του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού του εμβληματικού φορέα Τέχνης και Πολιτισμού της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Ως Πρόεδρος της Μονής Λαζαριστών, την τριετία 2014-2017, προσπάθησα να συνεισφέρω όσο το δυνατόν περισσότερο για την ανάδειξη των δράσεων του συγκεκριμένου φορέα και κυρίως για την εδραίωση του Φεστιβάλ της Μονής, ως έναν από τους σημαντικότερους διαχρονικούς θεσμούς.